ebook(1), ebooki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
GWIAZDA PROWIDNYKA
[ZAPISKI OFICERA, KTÓRE STAŁY SIĘ KANWĄ
SECESYJNEJ POWIEŚCI KOSMOPOLITYCZNEJ]
Od autora
:
Oddając do rąk Czytelnika ten oto tekst powstały i odnaleziony w jakże
tajemniczych okolicznościach, autor pragnie zwrócić uwagę, iż rzecz cała oparta
została na zapiskach nieznanego z nazwiska i stopnia oficera służącego w armii
Imperium, a ściślej: Cesarstwa, którego obszar wyznaczają autentyczne nazwy
geograficzne (no, może za wyjątkiem jednej czy dwóch). Jedynie ich topografia może
budzić niejakie wątpliwości co uważniejszego Czytelnika. Imperium to znajdowało
się już wówczas w stanie swego rodzaju „rozmamłanego totalitaryzmu” opartego na
„sflaczałej dyktaturze wojskowej” (oba określenia moje — autor). Nic też dziwnego,
że roi się tam od przeróżnych tajemnych i nigdy nierozwiązanych intryg, dziwacznych
układów i zdarzeń, pogmatwanej i niejasnej historii. Przewija się przez to wszystko
także i wątek miłosny, równie zresztą enigmatyczny i do końca nierozwiązany.
Autor zdaje sobie sprawę, iż powieść ta nie stanie się kultową, niemniej przeto
kilku z jej dotychczasowych czytelników przy czytaniu tejże zdrowo się posmarkało.
Czego i Szanownym Czytelnikom życzy.
ZAPISEK I.
Godzina 13:12, czytam znowu — w trudnych frontowych warunkach — ostatni
meldunek z Suchej. Twierdza trzyma się, to dobrze.
Sucha Beskidzka to jej dzisiejsza nazwa, w tamtych czasach nazywała się
Sucha Zakarpacka, to brzmiało znacznie lepiej. Równo dziesięć lat mija właśnie od
tamtych czasów. Pokoik na pięterku z małym gankiem, na który L. tak lubiła
wychodzić nocą za każdym razem, gdy poczuła się zaspokojona. Daleki gwizd
pociągu, mgły nad Skawą, perskie oczy gwiazd gdzieś nad Mt. Jordan. Potem
niespodziewany wyjazd nocą, w pośpiechu przez Sudety w Góry Antybałkanu,
ucieczka, znowu powrót, już tryumfalny. I znowu on, Prowidnyk gdzieś w okolicach
Magórki mordujący z imieniem Cesarza na ustach. On, krwawy uzurpator i my —
wierna Gwardia Cesarska. Także z imieniem Cesarza na sztandarach:
Ave Caesar
Imperator.
L. znowu wraca we wspomnieniach; jej chłodne, jakby nieco nieobecne uda i ja
zagubiony gdzieś pomiędzy nimi. A tam, w Górach Antybałkanu Astrid, przelotny
meteor, dla której pisałem:
Kocham twe piersi szalone,
gdy morska rozwiewa je bryza...
Bryza liżąca stopy Antybałkanu gorzkim jęzorem w Przeklętej Zatoce. Astrid,
jakże odmienna od L. Dlaczego więc wraca wspomnienie wraz z nią, nigdy osobno?
L. odeszła w końcu z Prowidnykiem, od Astrid odszedłem ja, by wrócić do L. —
dziwne...
A teraz tam, w Twierdzy Suskiej on, samotny w swym oficerskim szynelu — czy
zawsze samotny w swojej surowej, frontowej kwaterze? Pisze może teraz swój
kolejny meldunek stamtąd. Jak zawsze zwięzły, surowy, gorzki jakiś. A przecież
jakże wymowny. Jutro nada go na poczcie, uśmiech panienki z okienka jak błysk
słońca w lusterku okrągłego otworu szyby, jakieś słówko rzucone ot, tak, od
niechcenia i prośba:
— Proszę to wysłać natychmiast, to ważne, bardzo ważne! — wypowiedziane
cichym, aksamitnym barytonem.
Myślę o nim często, wiem, że mu tam w Beskidach ciężko, samotnie. Dni
służby, choć monotonne, płyną przecież nieprzerwanie. Wkrótce musi nadejść ten
rozkaz odwołujący go stamtąd tutaj, do bardziej odpowiedzialnych, choć może mniej
efektownych zajęć. Powitam go prosto, po żołniersku, bez zbytnich słów. Pójdziemy
potem do naszej tawerny w pobliżu zmurszałych murów obronnych, pomilczymy o
tamtych dniach. I znowu wróci do nas ta sprawa zamknięta jak żółtko w skorupce
jaja, a przecież wciąż jeszcze, na zawsze już chyba otwarta. Mój wyjazd na inspekcję
do Twierdzy odwołano w ostatniej chwili. Nieoczekiwana zmiana sytuacji, jakieś
nagłe przeszkody czy coś takiego — wiadomo: służba. Zostaję więc. Myślałem o tym
spotkaniu tam, w Suchej właśnie teraz, gdy od tamtych czasów mija całe
dziesięciolecie. Odwiedziłbym grób L., a może tylko grób Prowidnyka? Nigdy
przecież nie ustalono kto naprawdę spoczywa w leśnym kopcu na stokach Magórki.
Cyprysy pewnie wysokie już i ścieżka zarosła paprocią...
ZAPISEK II.
Wrócił wreszcie. Przyleciał swym ulubionym sterowcem nadprutym już trochę,
więc lecieli dość nisko. Gdy przelatywali gdzieś pomiędzy Wierhomlą a Osielcem
widzieli dogorywające łuny pożarów na przedpolach Twierdzy. Twierdza ostatnio
upadła, ale wnet podniosła się znowu —
a
la guerre comme a la guerre
...
Oblężenie
trwa jednak nadal. Musieli przymusowo lądować na Kleparzu, bo gaz coraz bardziej
uchodził z powłoki zetlałej już i pękającej w szwach. Potem przejazd kibitką do
koszar na ulicy Księcia Pepi, gdzie lewe skrzydło zabudowań zajęła Kawaleria
Kaspijska, a w środkowym rozłożyły się trzy sotnie białoruskich Mołojców ze swoimi
śpiewami góralskimi, tańcami i ciągłymi bójkami.
Spotkaliśmy się zaraz po jego przyjeździe w naszej starej, zmurszałej tawernie,
gdzie jedna z kelnerek tak żywo przypomina mi zawsze Astrid; to samo wysokie
czoło i uda, lekkie przechylenie głowy na bok, brakująca górna czwórka, gdy sili się
na swój zawodowy uśmiech dla obsługiwanych gości.
A tymczasem w Suchej żyje jeszcze wspomnienie tamtych czasów.
Myślę o nim często, wiem, że mu tam w Beskidach ciężko, samotnie. Dni
służby, choć monotonne, płyną przecież nieprzerwanie. Wkrótce musi nadejść ten
rozkaz odwołujący go stamtąd tutaj, do bardziej odpowiedzialnych, choć może mniej
efektownych zajęć. Powitam go prosto, po żołniersku, bez zbytnich słów. Pójdziemy
potem do naszej tawerny w pobliżu zmurszałych murów obronnych, pomilczymy o
tamtych dniach. I znowu wróci do nas ta sprawa zamknięta jak żółtko w skorupce
jaja, a przecież wciąż jeszcze, na zawsze już chyba otwarta. Mój wyjazd na inspekcję
do Twierdzy odwołano w ostatniej chwili. Nieoczekiwana zmiana sytuacji, jakieś
nagłe przeszkody czy coś takiego — wiadomo: służba. Zostaję więc. Myślałem o tym
spotkaniu tam, w Suchej właśnie teraz, gdy od tamtych czasów mija całe
dziesięciolecie. Odwiedziłbym grób L., a może tylko grób Prowidnyka? Nigdy
przecież nie ustalono kto naprawdę spoczywa w leśnym kopcu na stokach Magórki.
Cyprysy pewnie wysokie już i ścieżka zarosła paprocią...
ZAPISEK II.
Wrócił wreszcie. Przyleciał swym ulubionym sterowcem nadprutym już trochę,
więc lecieli dość nisko. Gdy przelatywali gdzieś pomiędzy Wierhomlą a Osielcem
widzieli dogorywające łuny pożarów na przedpolach Twierdzy. Twierdza ostatnio
upadła, ale wnet podniosła się znowu —
a
la guerre comme a la guerre
...
Oblężenie
trwa jednak nadal. Musieli przymusowo lądować na Kleparzu, bo gaz coraz bardziej
uchodził z powłoki zetlałej już i pękającej w szwach. Potem przejazd kibitką do
koszar na ulicy Księcia Pepi, gdzie lewe skrzydło zabudowań zajęła Kawaleria
Kaspijska, a w środkowym rozłożyły się trzy sotnie białoruskich Mołojców ze swoimi
śpiewami góralskimi, tańcami i ciągłymi bójkami.
Spotkaliśmy się zaraz po jego przyjeździe w naszej starej, zmurszałej tawernie,
gdzie jedna z kelnerek tak żywo przypomina mi zawsze Astrid; to samo wysokie
czoło i uda, lekkie przechylenie głowy na bok, brakująca górna czwórka, gdy sili się
na swój zawodowy uśmiech dla obsługiwanych gości.
A tymczasem w Suchej żyje jeszcze wspomnienie tamtych czasów.
Myślę o nim często, wiem, że mu tam w Beskidach ciężko, samotnie. Dni
służby, choć monotonne, płyną przecież nieprzerwanie. Wkrótce musi nadejść ten
rozkaz odwołujący go stamtąd tutaj, do bardziej odpowiedzialnych, choć może mniej
efektownych zajęć. Powitam go prosto, po żołniersku, bez zbytnich słów. Pójdziemy
potem do naszej tawerny w pobliżu zmurszałych murów obronnych, pomilczymy o
tamtych dniach. I znowu wróci do nas ta sprawa zamknięta jak żółtko w skorupce
jaja, a przecież wciąż jeszcze, na zawsze już chyba otwarta. Mój wyjazd na inspekcję
do Twierdzy odwołano w ostatniej chwili. Nieoczekiwana zmiana sytuacji, jakieś
nagłe przeszkody czy coś takiego — wiadomo: służba. Zostaję więc. Myślałem o tym
spotkaniu tam, w Suchej właśnie teraz, gdy od tamtych czasów mija całe
dziesięciolecie. Odwiedziłbym grób L., a może tylko grób Prowidnyka? Nigdy
przecież nie ustalono kto naprawdę spoczywa w leśnym kopcu na stokach Magórki.
Cyprysy pewnie wysokie już i ścieżka zarosła paprocią...
ZAPISEK II.
Wrócił wreszcie. Przyleciał swym ulubionym sterowcem nadprutym już trochę,
więc lecieli dość nisko. Gdy przelatywali gdzieś pomiędzy Wierhomlą a Osielcem
widzieli dogorywające łuny pożarów na przedpolach Twierdzy. Twierdza ostatnio
upadła, ale wnet podniosła się znowu —
a
la guerre comme a la guerre
...
Oblężenie
trwa jednak nadal. Musieli przymusowo lądować na Kleparzu, bo gaz coraz bardziej
uchodził z powłoki zetlałej już i pękającej w szwach. Potem przejazd kibitką do
koszar na ulicy Księcia Pepi, gdzie lewe skrzydło zabudowań zajęła Kawaleria
Kaspijska, a w środkowym rozłożyły się trzy sotnie białoruskich Mołojców ze swoimi
śpiewami góralskimi, tańcami i ciągłymi bójkami.
Spotkaliśmy się zaraz po jego przyjeździe w naszej starej, zmurszałej tawernie,
gdzie jedna z kelnerek tak żywo przypomina mi zawsze Astrid; to samo wysokie
czoło i uda, lekkie przechylenie głowy na bok, brakująca górna czwórka, gdy sili się
na swój zawodowy uśmiech dla obsługiwanych gości.
A tymczasem w Suchej żyje jeszcze wspomnienie tamtych czasów.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]