§ Gen zbrodni - Cordy Michael, Kuciapka123
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Michael Cordy
Gen Zbrodni
(The Crime Code)
Przełożył Paweł Martin
Moim rodzicom,
Betty i Johnowi Cordym
Bezwątpienia istnieje gen wspólny dla wszystkich przestępców. Poznaliśmy cały jego
łańcuch DNA. Jest to gen przenoszony przez męski chromosom Y. Większość przestępców to
mężczyźni: gen odpowiedzialny za przestępczość został odkryty! Rzecz jasna, nikt nie
zaproponował, aby genetyka zajęła się tym problemem.
Steve Jones,
profesor genetyki, Kolegium Uniwersytetu Londyńskiego
PROLOG
Zakład karny San Quentin, Kalifornia
Środa, 29 października 2008, godz. 3.11
To nie jego ból nie pozwalał mu zasnąć. To nie jego strach zraszał mu skórę lepkim
potem i po raz dziesiąty tej nocy kazał zrywać się z mokrej pościeli, zmuszając do oddania
moczu. I to nie jego cierpienie nakazywało mu odebrać sobie życie po siedmiu latach w celi
śmierci.
To ich ból zmuszał go do tego. Ich strach, ich cierpienie.
Coś się w nim zmieniło. Nie wiedział, co to było ani dlaczego tak się stało. Zdawał sobie
jednak sprawę z doniosłości i nieodwracalności zmiany.
W ciągu pięćdziesięciu sześciu lat swojej egzystencji Karl Axelman odebrał życie wielu
ludziom, jednak nigdy nie pomyślał o odebraniu życia sobie. Nigdy nie czuł się przytłoczony
swoją przeszłością. Rozkoszował się swymi dokonaniami, przywołując dzięki fotograficznej
pamięci wszystkie szczegóły dotyczące dziewcząt, które gwałcił, torturował i mordował dla
przyjemności. Teraz jednak twarze jego ofiar pojawiały się nieproszone, by dręczyć go
dniami i nocami. Po raz pierwszy w życiu czuł ich ból, ich strach, rozumiał ich cierpienie.
Wrócił na pryczę w swojej długiej na trzy i szerokiej na półtora metra celi we wschodnim
bloku więzienia San Quentin. Wpatrywał się w mrugającą lampę na korytarzu. Światło nie
przynosiło mu ulgi, wzmagało jedynie cierpienie, potęgując otaczającą go ciemność.
Usiadł i rozejrzał się po celi będącej teraz całym jego światem. Nierdzewna umywalka,
toaleta w kącie, równy stos starannie ułożonych gazet na półce nad metalowym łóżkiem.
Odwrócił się i po raz kolejny przyjrzał się poduszce. Pożółkłe płótno znaczyły srebrzyste
nitki. Jego gęste włosy, choć z wiekiem przyprószone siwizną, zawsze symbolizowały jego
siłę. Teraz jednak wypadały garściami. Jego przystojną twarz, której niegdyś używał jako
przynęty, pokrywały teraz ropiejące pryszcze, jakich nie powstydziłby się nastolatek. Jednak
gdy mocno splótł lepkie dłonie, a bicie serca zagłuszyło dochodzące z sąsiednich cel
rozpaczliwe jęki, przestawał dbać o te fizyczne niedogodności.
Czuł suchość w ustach i przyprawiający o palpitacje serca niepokój, jakiego nie
doświadczył nigdy wcześniej. Niechciane obrazy bezbronnych ciał atakowały jego umysł,
wzbudzając w nim dobrze mu znane pragnienie dominacji i poniżania. Nagłej erekcji
towarzyszył jednak dreszcz odrazy. Poczucie winy dławiło w gardle.
Drżącymi dłońmi sięgnął po leżący na półeczce nad pryczą „San Francisco Examiner”.
Półka uginała się pod ciężarem gazet. Na jednym jej końcu leżało pudełko po butach. Wiedza
o tym, co dzieje się na zewnątrz, zawsze dawała Axelmanowi poczucie władzy, złudzenie, że
ma jakiś wpływ na wydarzenia. Do czasu.
Rozłożył gazetę, pomijając nagłówki o sytuacji w Iraku i ostatnie sondaże dotyczące
pierwszej w historii kobiety, która za tydzień miała walczyć o fotel prezydencki. To już go nie
interesowało. I tak nie będzie go wówczas wśród żywych. Została mu do załatwienia tylko
jedna sprawa.
Otworzył gazetę na trzeciej stronie i przyjrzał się fotografii przedstawiającej mężczyznę
wynoszącego późną nocą z cmentarza nagą dziewczynę okrytą jego marynarką. Nagłówek
głosił: „FBI ratuje ofiarę numer cztery”. Axelman przyjrzał się mężczyźnie. Potem sięgnął po
pudełko z przedmiotami osobistymi, które pozwolono mu trzymać w celi. Na wierzchu sterty
listów i innych drobiazgów leżało stare, wyblakłe zdjęcie. Mrużąc oczy w migoczącym
świetle, porównał wyblakłą fotografię ze zdjęciem w gazecie, jak to robił mnóstwo razy
wcześniej. W końcu przeczytał artykuł, po raz kolejny zwracając uwagę na wiek i nazwisko.
Westchnął. Miał pewność, że się nie myli. Jeśli jednak nawet był w błędzie, to i tak po raz
pierwszy wyzna wszystko temu agentowi. Kiedyś delektował się wodzeniem policji za nos i
przedłużaniem cierpienia rodziny, zachowując dla siebie miejsce ukrycia ciał. Teraz jednak
ich ból stał się jego bólem i nie pozwalał mu dłużej trzymać tych informacji w sekrecie. Jego
przyszły rozmówca może jakoś wykorzysta jego wiedzę.
Nasłuchując kroków nadchodzących strażników, Axelman powoli odłożył zdjęcie i
gazetę. Ukląkł na ziemi i podniósł jeden z rogów łóżka. Włożył dwa palce w wydrążoną
podstawę nogi i wydobył metalową sprzączkę od paska, przymocowaną tam gumą do żucia.
Ze sprzączki usunięto szpilę, pozostawiając kanciastą ramę.
Osiemnaście miesięcy temu nabył sprzączkę za sześć paczek papierosów. Pamiętał, z jaką
satysfakcją współwięzień, który mu ją sprzedał, upychał po kieszeniach paczki marlboro. Bez
szpili sprzączka była bezużyteczna i nieszkodliwa. Jednak z czasem Axelman naostrzył jeden
z jej brzegów o betonową podłogę, żelazne łóżko i kraty celi, uzyskując coś w rodzaju noża.
Początkowo ostrzenie sprzączki było sposobem na zabicie czasu, aktem buntu. Teraz jednak
nabrało nowego znaczenia.
Siedząc na łóżku, przejechał kciukiem po ostrej krawędzi. Na ostrzu pojawiła się krew.
Jego atroficzne jądra mimowolnie schowały się w ciele. Przez sekundę Axelman miał ochotę
poczekać na kata. Wybawienie cudzą ręką byłoby znacznie łatwiejsze. Nie chodziło jednak
tylko o wybawienie. Pozostawała kwestia kary. On sam musiał usunąć to źródło mrocznych
żądz.
Kołysał się na krawędzi łóżka. Wiedział, że sen nie nadejdzie, a jeśli nawet, to i tak nie
przyniesie ukojenia. Po raz kolejny dotknął ostrza, które w dziwny sposób dodało mu otuchy.
Niedługo wzejdzie słońce, a potem wyspowiada się agentowi FBI. Nie mógł zrobić nic
więcej, by odnaleźć spokój. Po tym wszystkim przyjdzie czas na ostatni akt. Mniejsza o to,
czy zostanie zbawiony, czy potępiony, przynajmniej skończą się jego tortury.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]